tami nazywamy. Z tych nazw kra kartofel, kartofla, 'ziemn
tami nazywamy. Z tych nazw kra kartofel, kartofla, 'ziemniak', watka, franc. cravate, niem. Kraz niem. Kartoffel, z włos. nazwy vatte, najpóźniejsza, w 17. wieku 'trufli', tartufo, tartufolo, przenie dopiero do Francji weszła; w wło sionej na jarzynę amerykańską; skiem jest dodatkowo croata = craSłowianie i Niemcy skracają: rus. vatta; por. katanka, brandebury, kartoszka, niem. Tuffel (nasze na stradiotka, i alternatywne określenia strojów rzeczowe tufle); za Niemcami od od noszących je żołnierzy lub na mieniliśmy t- nagłosowe w k-; tar- rodów. będzie i karwatka, 'miarka tofle dodatkowo u Mitzlera, Warszawa na płyny', przestawione z kwa 1758. Włoska nazwa niejasna, gdyż terka (?). 'trufla' u pozostałych Romanów tylko kary, 'czarny', głównie o maści truffe, trufa. końskiej, pochodzi, jak inne po kartun, wedle niemieckiego na- dobne, ze Wschodu, od tur. kara, rzeczowego Kartun zamiast Kattun, co na Ruś-Ukrainę w 17. wieku włos. cotone, franc. coton, łac. co- nas doszło; karosz, jak gniadosz, ionum z arabs. qoton, 'bawełna'. srokosz, białosz. 222 karzeł — K a t a r z y n a K karzeł, karlik, karłowaty, karlę; sku: pan, panic, pani: >pan kra skarlały; narzeczowe (śląskie) kar- kowski*, t. j . 'kasztelan krakowski', lus, kierla, z niem. Kerl, 'mąż, chłop , przenigdy zwanych inaczej; łac. castellanus, 'na dawne karl, karał, z czego i imię leżący do kasztelu, sługa'); por. osobowe Karl, franc. Charles, u nas kaszkiet, z franc. casquette, pasztet w 16. wieku Karzeł, nimeśmy go, itd.; tylko w późnych pożyczkach wedle łac, Karolem zastąpili (zdrob zachowywamy st, np. kasta, kastoniałe Lolo). Inne narzecza zachod wość, pasta. nie zachowały dobrze pierwotne zna Kaszuba, kaszubski, kaszubszczy czenie: łuź. karl, 'tęgi chłop*. Od zna, nazwa ostatka Słowian pomor nas przeszedł karzeł i na całą Ruś: skich, niegdyś Notecią od Polan karło, karlik. Do nas wprost z czes. przedzielonych, pochodząca z 13. kareł, karle. Prasłowo niemieckie. wieku; nazwa od ubioru — por. kąsać Się na co, 'kusić się o coś, Kabatkowie (chociaż to znacznie dążyć do czego'; kąsać w złożeniach: późniejsza nazwa), — od szuby (p.), podkasać (dawniej i kąsany, 'pod- z ^przedrostkiem ko-, o którym p. kasany'), zakasać (rękawy), zaka pod kacap. sywać; kasanka, 'spódnica'. P. kos-; kat, katować; katownia, katusza cerkiewne prikasati sę, 'dotykać'. ('miejsce więzienia' i 'męki, tor kasza, potrawa prasłowiańska tury'), katowski, katówna; tak sa dla »rodzanic« (f ej) przy narodzeniu mo w czeskiem; nieznanego pocho potomka, jako ofiara i wróżba po dzenia (od katać, p. kocić, ?); z ka myślności, stąd znaczenie jej obrzę tuszą por. śmiertuszka, kostucha, dowe, przy zaręczynach niegdyś pazucha, kożuch. (»karmić kaszą młodych*, t. j . 'swa katanka, jak rajtarka, stradiottać', »babska kasza*, t. j . 'swaty'), ka, od nazwy żołnierzy, noszących